Dit was bedoeld als een tijdelijk paviljoen op de Biennale van Venetie, jongstleden najaar. De architect ervan – Alvaro Siza, werd geëerd met de belangrijkste prijs die de Biennale heeft te vergeven: een Gouden Leeuw voor zijn gehele oeuvre. Gisteren maakte de Biennale bekend dat het gebouwtje niet wordt weggehaald. Maar als eerbetoon aan de Portugees blijft staan. ‘Het is moeilijk een andere hedendaagse architect te noemen die zo constant het vakgebied heeft verrijkt’, schreef de jury van de Gouden Leeuw. Siza – 79 inmiddels – won in 1992 die andere belangrijke architectuur onderscheiding: de Pritzkerprize. In Amsterdam completeerde zijn bureau onlangs een woonappartement Europa op de noordelijke IJ-oever. En in 2009 werd de toren New Orleans in Rotterdam opgeleverd.
Mini-Manhattan aan het IJ is bijna klaar
Dit is een woonappartement op IJdock, Amsterdam, ontwerp van Zeinstra Van Gelderen architecten. Een bloedstollend scherpe punt op het zuidwesten gericht, onderdeel van het nieuw gecreerde eiland in het IJ, vlak bij het Centraal Station voor de Westerdoksdijk. De dichtheid van de bebouwing is bijna New Yorks. Dat is ook het gevoel als je de smalle straat tussen de hoogebouw (43 meter) doorloopt: Mini-Manhattan aan het IJ. Belangrijkste onwerp is dat van Claus en Kaan, het Paleis van Justitie en het onderkomen van het Openbaar Ministerie, verbonden door een luchtbrug. Verder is er een hotel van de Spaanse keten Roommate, ontworpen door Ben Loerakker en Jan Bakers. De identiteit van het gebied wordt in sterke mate bepaald door de verplichte zichtlijn die het eiland doornsnijdt: de zogeheten Keizersgacht snede. Een derde van de gebouwen is opgeleverd. De zittingen in Paleis van Justitie starten in april. Lees hier een uitgebreide RECENSIE. Op 9 februari is voor het publiek een open dag in het Paleis.
foto's Christian Richters
Bij de meeste sporten komen wel spierballen kijken en spierballen, dat is wat de stad Eindhoven heeft gebruikt om zich te profileren als topsportstad. Vlakbij het Pieter van den Hoogenband Zwemstadion is nu 15 duizend vierkante meter sport- en onderwijsfaciliteit gebouwd: de Fontys Sporthogeschool, een ontwerp van Mecanoo architecten.
De school voor 2.000 sportstudenten staat in de Genneper Parken, aan de zuidzijde van de stad waar de sportlocaties zijn gecentreerd. Een ijsbaan, het stadion van FC Eindhoven, een vijftigmeterbad en een indoorhal. Sinds eind oktober officieel aangevuld met de vijf les- en wedstrijdzalen van de hogeschool en een klimhal van 15 meter hoogte, die uittorent boven het uit zwart baksteen opgebouwde ontwerp van Mecanoo.
Continue reading »
Niemeyer, legende van modernisme, overleden
Museum van Niteroi, Oscar Niemeyer (2000)
Oscar Niemeyer, de legendarische Braziliaanse modernist, is 5 december op 104-jarige leeftijd overleden in een ziekenhuis in Rio de Janeiro. Tot het moment dat hij daar werd opgenomen, begin november, is de architect blijven ontwerpen. De man die de wereld iconen gaf als de kathedraal van Brasilia (1958), het museum van Niterói (2000) presenteerde eerder dit jaar nog een serie ontwerpen voor het sportschoenenfabrikant Converse (All Stars). Hij wordt gezien als een sleutelfiguur in de ontwikkeling van het modernisme, iemand die na Le Corbusier het beton tot leven bracht in sierlijke en poetische lijnen. Heroïsche architectuur, zegt Pi de Bruijn (architect van de Tweede Kamer) in een reactie op het overlijden van Niemeyer. ‘Een echte held, die als stilist een enorme impact op het modernisme heeft gehad.’ Lees meer over over het oeuvre Niemeyer.
Architectuur door ogen van een blinde
Foto Guus Dubbelman - de Volkskrant
Hannes Wallrafen, een fotograaf die acht jaar geleden blind werd, betast een beeld in het uitgebreide en opgeknapte Stedelijk Museum in Amsterdam. Wallrafen is een van de acht deelnemers aan het project Architectuur door andere ogen. Daarin wordt architectuur beoordeeld vanuit het perspectief van een blinde. Het boek (met audio) is 14 november gepresenteerd. Ter gelegenheid hiervan wandelde de Volkskrant samen met Wallrafen door het nieuwe Stedelijk om het gebouw te ‘recenseren’: ‘Hing hier Barnett Newman niet ergens?’ Reportage HIER.
Wat Playboy ons leert over architectuur
Dit is het Elrod House van architect John Lautner uit 1970, vooral bekend omdat het heeft gefigureerd in de James Bondfilm Diamonds are Forever. Maar daarvoor had Playboybaas Hugh Hefner het al ontdekt, voor de naakshoots van zijn blootblad. Lautners huis maakt onderdeel uit van de tentoonstelling Playboy Architecture 1953-1979 in het NAi Maastricht. De invloed van het blad op de acceptatie van moderne architectuur moet niet worden onderschat, vertellen de tentoonstellingsmakers. Hugh Hefner ging in zijn blad op zoek naar de De Nieuwe Man. Die niet alleen gesteld was op vrouwelijk gezelschap, maar ook op goed design, smaakvolle kleren en mooie huizen. Lees HIER het hele artikel.
Zoenpaviljoen op station Schiedam
Dit Poetry Pavillion is ontworpen door Martin en Inge Riebeek, een kunstenaarsechtpaar, in opdracht van de gemeente Schiedam. Het is 2 oktober geopend en staat op het stationsplein. Het is volgens de kunstenaars bedoeld voor ‘ontmoetingen’. ‘De eerste ontmoeting met iemand, vergeet je nooit meer.’ In een tijd van het veelvuldige virtuele contact op internet, wilden de kunstenaars een plek voor fysieke ontmoeting maken. Ze zijn geinspireerd door de kersttoespraak van Beatrix uit 2009: “Met virtuele ontmoetingen is die leegte niet te vullen; integendeel, afstanden worden juist vergroot.” Er lopen romantische teksten rondom in het dak en als je het paviljoen betreedt, daalt er een dun watergordijn neer dat privacy voor de ontmoeting biedt. Hier een INTERVIEW met de kunstenaars.
Mels Crouwel over zijn Stedelijk Museum
Hij staat in het vroege Amsterdamse ochtendlicht voor de honkbalpet, de zonneklep of de badkuip – volkse bijnamen voor zijn schepping, die hij zelf niet schuwt. Mels Crouwel (1953) van het bureau Benthem Crouwel is architect van de uitbreiding van het Stedelijk Museum, waar iedereen een mening over lijkt te hebben. Van ‘een monstrum’ in de lezersbrieven van NRC Handelsblad tot aan ‘een nieuw krachtig imago’ op de populaire designwebsite DeZeen.
De plek waar hij staat was vroeger de achterkant van het museum. Het meest ingrijpende dat de architecten met het Stedelijk hebben gedaan, is het gebouw 180 graden draaien. ‘Het stond met zijn kont naar het Museumplein. Dat vonden wij verkeerd.’ Wat Crouwel wilde, was een museum, dat er ook aan de buitenkant eruit ziet als een museum voor hedendaagse kunst, dat een andere oriëntatie heeft op de stad en een eigen voorplein waar van alles kan gebeuren: rijen, performances, opwinding: een verlengde museumzaal. Continue reading »
Opnieuw heeft Nederland een uitstekend paviljoen geleverd voor de architectuur biënnale van Venetië. Bij de opening gisteren van de tweejaarlijkse manifestatie, was er veel lof voor het ontwerp van Petra Blaisse van Inside Outside. Met twee sets bewegende gordijnen van ruim vijf meter hoog, laat ze het interieur van het Rietveldpaviljoen elke anderhalve minuut totaal veranderen.
De biënnale is de grootste internationale publieksmanifestatie voor architectuur. Er is een hoofdtentoonstelling gemaakt door architect David Chipperfield in het Arsenaal, een eeuwenoude scheepswerf van kilometers lengte. En op de zuidoostpunt van de eilandstad presenteren 55 landen zich in eigen paviljoens in het park Giardini. Continue reading »
Huis van Gouda van Jos van Eldonk
Architectuur kan eenvoudig zijn. Als je identiteit zoekt voor een typisch Gouds gebouw is er de keuze uit drie clichés: kaarsen, kaas of stroopwafels. Architect Jos van Eldonk koos voor het laatste. Het Huis van de Stad – het nieuwe gemeentehuis – heeft een gevel van een ruitvormig wafelpatroon, de diagonale banen zijn opgevuld met bruin baksteen, de bijnaam laat zich raden: de stroopwafel.
Het Huis van de Stad is een grote rechte doos van 43 meter hoog aan de ‘verkeerde’ kant – de noordzijde – van het spoor. De historische binnenstad ligt aan de overkant. Het nieuwe ambtenarenkantoor staat strak tegen het spoor aan met zijn kont, de hoofdentree opent zich noordwaarts naar de straat met een grote vide die een forse hap neemt uit het gebouw. Achter die vide gaan de transitruimten van het gebouw schuil, waar de ambtenaren elkaar ontmoeten, traplopen, koffiedrinken en overleggen.
